Czwarta pieśń przynosi relację o ostatecznym sukcesie Sługi: „Oto się powiedzie mojemu Słudze, wybije się, będzie wywyższony i wyrośnie bardzo” (52,13). Poprzednia pieśń ukazała, że realizacja Bożej misji przez Sługę wiąże się z prześladowaniem i odrzuceniem go ze strony tych, wobec których miał ukazać prawdę o Jahwe. Kolejne odsłony dramatu Dowiedz się więcej…
Wiersz wprowadzający postać Sługi (Iz 42,1), mimo że wydaje się być szczegółowy i precyzyjny w charakterystyce jego postaci, nie pozwala na jego bliższą identyfikację. Termin „sługa” (`ebed) sam w sobie nie wskazuje na jakąś szczególną funkcję lub urząd. W Biblii Hebrajskiej odnoszony jest do patriarchów (Rdz 24,14; 26,24), lewitów (Ps Dowiedz się więcej…
Pewnym wyzwaniem dla komentatorów jest ustalenie struktury Iz 40–55. Nowe spojrzenie na tę kwestię może przynieść analiza narracyjna. Podejście narracyjne w dyskusji nad strukturą Księgi Pocieszenia jest uzasadnione z dwóch powodów: pierwszym jest występowanie gatunków literackich właściwych procesowi sądowemu, co wpisuje proroctwo Deutero-Izajasza w pewną akcję sądowniczą; drugim jest ciągłość Dowiedz się więcej…
1. Kontekst historyczny Dt-Iz Imperium neobabilońskie założone przez Nabopolasara swój moment rozkwitu przeżywa za panowania Nabuchodonozora (605-562). Wraz z jego śmiercią imperium zmierza praktycznie ku upadkowi. W ciągu następnych siedmiu lat tron przechodzi trzykrotnie w inne ręce. Następcą Nabuchodonozora został jego syn Amel Marduk, który ułaskawił judzkiego króla Jojakina (por. Dowiedz się więcej…
Zidentyfikowanie przez Ezechiela całości doświadczenia jako „widzenie podobieństwa Chwały Jahwe”, wyznacza kierunek interpretacji kluczowych elementów wizji wskazanych przez analizę retoryczną. Uprzednim wobec poszukiwania punktów odniesienia dla poszczególnych elementów odnotowanych przez proroka – czy to w ikonografii starożytnego Bliskiego Wschodu, czy też w biblijnych teofaniach – winno być postawienie pytania o Dowiedz się więcej…
Zdefiniowanie Ezechiela jako proroka nie jest zadaniem łatwym. Dla niego samego (uczniów, redaktora) powołanie prorockie musiało być doświadczeniem wymykającym się schematycznym ujęciom, skoro zapis wydarzenia fundującego jego proroctwo składa się aż z 65 wierszy (Ez 1–3), podczas gdy analogiczne opowiadanie zamyka się u Izajasza w 13 (Iz 6), a u Dowiedz się więcej…
1. Kontekst historyczny – kryzys teologii wywołany wygnaniem babilońskim Dla Ezechiela wygnanie babilońskie nie zaczęło się wraz ze zdobyciem Jerozolimy w lipcu 586 roku. Na ziemi chaldejskiej przebywał od 597 roku, dokąd został deportowany wraz z grupą Judejczyków na czele z królem Jojakinem po tym, jak Nabuchodonozor zdobył wiosną tamtego Dowiedz się więcej…
Jr 1,11-12 Wizja gałązki drzewa migdałowego (ww. 11-12) dotyczy bezpośrednio kwestii jakości słowa prorockiego. Autorytet tego słowa, jego efektywność były przedmiotem ciągłej kontestacji ze strony słuchaczy proroka. Przekona się o tym wkrótce Jeremiasz, gdy stanie wobec zarzutów swoich adwersarzy: „Gdzie jest słowo Boże? Niechże się wypełni!” (17,15). Zrealizowanie się zapowiedzi Dowiedz się więcej…
Narracja o powołaniu Jeremiasza nie jest stenogramem wydarzenia chronologicznie pierwszego w jego działalności prorockiej. Opowiadanie rozdz. 1 ma charakter podwójnego świadectwa: najpierw Jeremiasza, który dzieli się własnym rozumieniem źródeł swego proroctwa, a następnie jego uczniów (do tej grupy należy zaliczyć też ostatniego redaktora księgi, mimo iż niekoniecznie musiał on zetknąć Dowiedz się więcej…
Zapisana w rozdz. 1 narracja o powołaniu Jeremiasza na proroka opowiada o jego spotkaniu ze słowem Bożym, które jest nie tylko pierwsze chronologicznie, ale też stanowi podstawę i zasadę każdego kolejnego jego spotkania ze słowem Bożym, dając początek procesowi komunikowania go dalej ludowi. W tym tekście fundującym proroctwo Jeremiasza trzeba Dowiedz się więcej…