Każdy z nas doświadczył nie jeden raz w życiu udręczenia, umęczenia różnymi sytuacjami, osobami, mając poczucie bycia porzuconym czy wręcz odrzuconym. To na nas patrzy Jezus dzisiaj, tak jak w rozważanym fragmencie Ewangelii (9,36), patrzy pełen współczucia, które przeszywa i porusza Jego wnętrzności (takie znaczenie ma czasownik splanchnidzomi przetłumaczony przez Biblię Tysiąclecia jako „litował się”), skłaniając Go do okazania nam miłości. Jezus jest prawdziwym pasterzem, który jest pomiędzy swymi owcami, dzieli całe ich życie, współodczuwa z nimi, bierze na swoje ramiona udręczoną, szuka zagubioną. Tę troskę pragnie dzielić z nami, dlatego wciąż powołuje i posyła swoich uczniów w świat, by byli jak On pasterzami.

Niespodziewanie pojawia się drugi obraz: wielkich żniw i małej liczby robotników, co wymaga prośby kierowanej do pana żniwa, aby wyprawił robotników (9,37-38). W kontekście ludu zmęczonego i zagubionego polecenie Jezus jest czytelne. Trzeba nam prosić Jezusa, by powoływał i posyłał wciąż nowe osoby, które podejmą Jego troskę Dobrego Pasterza w świecie. Bez wątpienia modlitwa o powołania jest fundamentalna, ale musi być ona osadzona we wspólnocie wiary. Wołanie o powołania jest jak najbardziej zasadne, ale pozostanie w jakiejś próżni, jeżeli nasze wspólnoty rodzinne, parafialne, nie będą wierzące. Nie chodzi tylko o „wołanie z wiarą”, że to Bóg powołuje. Jeszcze bardziej o przyznanie się wobec Jezusa, że Go potrzebujemy, bo duchowo jesteśmy słabi, spustoszeni, porzuceni i pogubieni. Tylko Jezus może nas uleczyć, umocnić, poskładać na nowo. I dlatego wołamy o powołania, bo potrzebujemy Jezusa, Jego sakramentalnej obecności, Jego słowa życia, Jego miłości objawiającej się we wspólnocie uczniów.

Potrzeba wspólnoty wiary jeszcze z innego powodu. Skąd wzięło się dwunastu apostołów, których powołał Jezus? Jezus przywołał ich spośród grona swoich uczniów, którzy szli za Nim, tworzyli z Nim wspólnotę, byli świadkami Jego słów i czynów (10,1). Powołania nie rodzą się „na ulicy”, lecz we wspólnocie uczniów Jezusa. To jest pierwsze środowisko, z którego Jezus powołuje. Powołuje z grona uczniów, którzy za Nim szli, dzielili Jego życie, byli świadkami Jego słów i czynów. W tym kontekście może trzeba nam spojrzeć na nasze wspólnoty, także rodzinne. Trudne, a może i bolesne pytanie dla nas wszystkich. Czy w naszych wspólnotach mogą zrodzić się powołania, jeśli w nich nie ma młodych ludzi? Nie ma ich z różnych powodów, ale gdzieś w tym wszystkim jest także potrzeba naszego świadectwa wiary wobec najbliższych, świadectwa naszego życia z Jezusem, który wnosi w nie swój pokój, miłość, radość, cichość i pokorę, uzdrowienie i umocnienie, przebaczenie i miłosierdzie. Potrzeba nam nawracać się na Jezusa.

Powołania potrzebują świadectwa wspólnoty wiary. Wspólnota apostołów powołanych przez Jezusa daleka jest od ideałów. Spory i kłótnie między nimi, lęki i wątpliwości w wierze, wreszcie zaparcie się Jezusa. Ich wiara jest takim samym doświadczeniem słabości jak nasza. Co jest jednak niezwykłe w tej wspólnocie? Relacje. Wspólnota wiary buduje się na relacjach, na więzi, na wzajemnym poznaniu i towarzyszeniu sobie. Jezus nie posyła w świat jakiejś kolektywnej grupy uczniów, lecz konkretne osoby, mające własne imię, twarz, umiejętności i odpowiedzialności, własną osobowość i temperament (10,2-4). Nie posyła ich w pojedynkę, ale po dwóch (Mk 6,2). Idą za Jezusem, ale nie osobno, lecz razem. Są relacje między nimi. Nie są sobie obcy, jest między nimi więź, tworzą wspólnotę w działaniu (apostołowaniu). To wszystko jest możliwe dzięki relacji z Jezusem. On jest w centrum ich wspólnoty, On ich łączy i w Nim przekraczają to, co ich dzieli i różni. Jezus powołuje nas do wspólnoty wiary – nie zbawia nas w pojedynkę, ale we wspólnocie. Nie chodzi o wspólnotę ludzi myślących identycznie, mających te same poglądy polityczne, wspólnotę narzucającą tylko jeden sposób interpretowania rzeczywistości. Tym, co łączy wspólnotę wiary, jest Jezus i Jego troska o każdego człowieka. Tym, co łączy uczniów Jezusa, jest doświadczenie Jego miłości do każdego człowieka.

Mówiąc o świadectwie, mam świadomość, że potrzeba jeszcze jednego świadectwa: świadectwa tych, których Jezus już powołał. Świadectwa działania w nich i przez niech Jezusa, który „dał im władzę nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości” (10,1). Czasem o to świadectwo trudno. Kapłani są częścią wspólnoty wiary. Może czasami potrzeba upomnienia braterskiego, szczególnie gdy widzimy, że sami pogubili się. Może potrzeba powiedzenia im, czego oczekujemy (i mamy prawo oczekiwać) od nich, upomnienia się, by byli ludźmi wiary i życia duchowego. Pewnie potrzeba wciąż modlitwy za kapłanów, by byli dobrymi ludźmi, wierzącymi, będącymi z ludźmi, zaangażowanymi we wspólnotę.