Przed nami tzw. mowa misyjna Jezusa (Mt 10,5-42), którą będziemy rozważali w kolejne dni. Jezus powołuje dwunastu uczniów, udziela im swojej władzy i posyła ich, dając im konkretne wskazania do misji pasterskiej, którą im powierza. Ilekroć czytam te słowa Jezusa, mam przed oczyma obrzęd święceń prezbiteratu, w którym, po przedstawieniu kandydatów do święceń, biskup wyjaśnia w homilii sens święceń kapłańskich. Może to uczynić, posiłkując się tekstem znajdującym się w Pontyfikale rzymskim obrzędu święceń prezbiteratu (tekst polski: Księgarnia św. Jacka, Katowice 1999). Pozwólcie, że dzisiaj te właśnie słowa przywołam jako komentarz do rozważanej Ewangelii.
„Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów” (w. 1).
«Jezus Chrystus, wybrał niektórych uczniów, aby w Jego imię publicznie wykonywali w Kościele posługę kapłańską dla dobra ludzi. Sam posłany przez Ojca, posłał na świat Apostołów, aby przez nich i przez ich następców, biskupów, nieustannie pełnić swój urząd posługiwania […]. Współpracownikami biskupów są prezbiterzy, złączeni z biskupami w urzędzie posługiwania kapłańskiego i wezwani do służenia ludowi Bożemu».
„Udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości” (w. 1).
«Przez chrzest będziecie włączać ludzi do ludu Bożego, w sakramencie pokuty odpuszczać grzechy w imieniu Chrystusa i Kościoła. Będziecie umacniać chorych, namaszczając ich świętym olejem. Będziecie sprawować święte obrzędy i w różnych porach dnia składać Bogu uwielbienia, dziękczynienia i prośby nie tylko za lud Boży, lecz także za cały świat. Czyniąc to wszystko pamiętajcie, że zostaliście wzięci z ludzi i dla ludzi ustanowieni, aby im pomagać w dążeniu do Boga. Z nieustanną radością i prawdziwą miłością pełnijcie urząd posługiwania Chrystusa Kapłana, nie szukając korzyści własnej, lecz Jego chwały».
„Tych to dwunastu wysłał Jezus” (w. 5).
«Starajcie się łączyć wiernych w jedną rodzinę, abyście przez Chrystusa, w Duchu Świętym mogli doprowadzić ich do Ojca. Miejcie zawsze przed oczami przykład Dobrego Pasterza, który przyszedł nie po to, aby Mu służono, lecz aby służyć oraz szukać i zbawiać to, co zginęło».
„Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie” (w. 7).
«Wszystkim głoście słowo Boże, które sami z radością przyjęliście. Rozważajcie prawo Boże, wierzcie w to, co przeczytacie, nauczajcie tego, w co uwierzycie, i pełnijcie to, czego innych będziecie nauczać. Niech wasza nauka będzie pokarmem dla ludu Bożego, niech świętość waszego życia stanie się źródłem radości dla wyznawców Chrystusa. W ten sposób słowem i przykładem będziecie budować dom Boży, to jest Kościół».
Jest jeszcze jedno słowo w tej homilii obrzędowej, które dotyczy sprawowania Eucharystii. Jezus poleci jej sprawowanie swoim uczniom dopiero podczas Ostatniej Wieczerzy, ale rozważając „mowę misyjną” warto pamiętać i o tej posłudze (uświęcenia). Jej głęboki sens wybrzmiewa niezwykle mocno w trakcie samych święceń kapłańskich, kiedy biskup wręcza nowo wyświęconym kapłanom chleb i wino z wodą przeznaczone do Mszy świętej, mówiąc:
«Przyjmij dary ludu świętego,
które mają być ofiarowane Bogu.
Rozważaj, co będziesz czynić,
naśladuj to, czego będziesz dokonywać,
i prowadź życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża».
Nic dodać, nic ująć. Tylko prosić Jezusa, by kapłani żyli właśnie w ten sposób. I może im o tym po bratersku przypominać.
