Wielbić Boga jak Maryja
Dzisiaj zaproszenie do wielbienia Boga razem z Maryją. Nie chodzi tylko o słowa, jeszcze bardziej o ducha modlitwy Maryi. Uwielbienie Boga jako wyraz pewnej postawy duchowej człowieka. Przywołam trzy słowa Maryi, które mogą być pewnym wskazaniem dla naszej modlitwy.
Wyjdźmy od pierwszego słowa tej modlitwy, które w przekładzie łacińskim brzmi: Magnificat, stając się niejako nazwą własną tej pieśni Maryi. W tekście greckim mamy czasownik megalynō, który w polskim tłumaczeniu oddany jest jako „wielbić”: „Wielbi dusza moja Pana” (w. 46). Dosłownie megalynō znaczy: „powiększać, czynić wielkim”. Maryja nie tyle czyni Boga wielkim, gdyż Bóg jest wielki ze swej natury. Maryja tę wielkość Boga rozpoznaje i w swoich słowach ją podziwia, wywyższa i powiększa.
Nie zawsze takie są słowa człowieka wobec Boga. Zdarza się, że Boga pomniejszamy, nosząc w sobie obraz Boga zazdrosnego, surowego, karzącego, napawającego lękiem. Niekiedy nieświadomie projektujemy na Boga nasze lęki, winy, surowość, zawiść, srogość, które nami powodują wobec drugiego człowieka. Można zaryzykować stwierdzenie, że w ten sposób, pomniejszając Boga, pomniejszamy siebie, skoro jesteśmy stworzenia obraz i podobieństwo Boga.
Maryja pokazuje właściwy kierunek naszego spojrzenia na Boga, który jest wielki. Dostrzegając wielkość Boga, odkryjemy nasza wielkość, nasza godność, nasze podobieństwo do Boga. Ciesząc się wielkością Boga, będziemy jeszcze bardziej doświadczać Jego miłości, dobroci, wielkoduszności.
Drugie słowo Maryi, które tłumaczy Jej uwielbienie Boga: „bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej” (w. 48). Czasownik epiblepō składa się z dwóch słów: przyimka epi (na, nad) oraz czasownika blepō (spoglądać, patrzeć). Nie chodzi tylko o „spojrzenie na”, w którym cała uwaga, troska Boga koncentruje się na osobie Maryi. Ważny jest wymiar przestrzenny tego spojrzenia. Bóg jest wielki, ponad Nim nie ma nikogo. Zatem spojrzenie Boga jest spojrzeniem w dół ku Maryi.
Ten kierunek spojrzenia wydobywa sama Maryja, mówiąc o swoim „uniżeniu” jako „służebnicy” Boga. Już w odpowiedzi na zwiastowanie anielskie Maryja wyznała, że jest „służebnicą Pańską” (Łk 1,38). W języku greckim brzmi to jeszcze mocniej, gdyż rzeczownik doulē oznacza w istocie „niewolnicę”, kogoś, kto jest pozbawiony wszelkich praw i należy całkowicie do swego pana. W ustach Maryi jest to wyznanie swojej „uniżoności” – owej tapeinōsis, która sytuuje ją w punkcie najbardziej oddalonym od Boga, w prochu ziemi. Będąc ostatnią, Maryja w spojrzeniu Boga jest pierwsza, najważniejsza, największa. Wielkość Maryi płynie z wielkości Boga, Jego spojrzenia pełnego miłości, łaskawości i życia.
Maryja swoją modlitwą uwielbienia zaprasza nas do wystawienia się spojrzeniu Boga. Bóg patrzy na pokornych, uniżonych, świadomych swych braków i ograniczeń. Nie musimy nic z tego szukać na siłę w sobie. Wystarczy uznać tylko swoje miejsce przed Bogiem, to, że w porównaniu z Nim jesteśmy mali i bez znaczenia. Ale tylko wtedy nasze spojrzenie będzie skierowane w górę, by spotkać się z troskliwym i pełnym miłości spojrzeniem Boga.
I trzecie słowo Maryi rodzące w niej uwielbienie Boga: „gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny” (w. 49). Maryja nazywa Boga dynatos – „wszechmocnym, potężnym”, przywołując w ten sposób słowa anioła ze zwiastowania, który Jej zapowiedział, że „moc – dynamis – Najwyższego ją osłoni” (Łk 1,35). Te „wielkie rzeczy” – po grecku: megala – to wcielenie Syna Bożego, to Boże macierzyństwo, to Pełnia Łaski, którą stała się z woli Wszechmocnego.
Tak oto Bóg wsławił się, wywyższył się, objawił swoją wszechmoc w tej, która uznała się za „uniżoną służebnicę” (w. 47). Czyniąc Maryję „wielką” przez tajemnicę Wcielenia (w. 49), Bóg sam pomnaża w Niej swoją wielkość. I to osobiste doświadczenie wielkości Boga Maryja czyni przedmiotem swojego Magnificat – uwielbienia, które Boga „czyni wielkim”.
Kiedy zatem pragniemy uwielbiać Boga, otwórzmy oczy na „wielkie rzeczy”, który Bóg czyni w naszym życiu. A one dzieją się każdego dnia, ilekroć jak Maryja mówimy Bogu nasze „fiat” – „niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1,38).
